پنج شنبه یازدهم 10 1393
آموزش اصطلاحات و رفتار مۆدبانه به کودکان، نشانه ی برخورد عاقلانه ی
والدین با آنهاست. گاهی اوقات فکر می کنیم که برخوردهای مۆدبانه را به
فرزندمان آموخته ایم ولی مشاهده می کنیم که توصیه ها و آموزش های ما را
فراموش کرده است و مجبوریم بار دیگر از ابتدا آغاز کنیم.
توجه داشتهباشید که یادگیری کودکان از طریق تکرار و تذکر امکان پذیر است لذا، اگر قصد تربیت فرزندتان را دارید، نباید از تکرار و تذکر خسته و ناامید شوید. رفتارهای مۆدبانه شامل رعایت احترام والدین، آموزگاران، دوستان و بستگان است که در این صورت، همه ی اطرافیان رفتار مۆدبانه ی فرزندتان را خواهند ستود. رفتار مۆدبانه، طیفی گسترده از برخوردها را شامل می شود که از «لطفاً» و «متشکرم» تا دست نزدن به کیک تولد قبل از بریدن آن، تعارف کردن به دیگران، مصرف کردن غذایی که به آن دست زده ایم و یا اجازه گرفتن برای برخی فعالیت ها ادامه دارد.
آموزش برخوردهای مۆدبانه به کودکان، گونه ای از تربیت است که به نوع کاری که برای آنها انجام می دهید بستگی ندارد، بلکه به چگونگی جلب همکاری آنها وابسته است.
آدل فابر و الن مازلیش، پنج روش کلیدی برای جلب همکاری کودکان تعیین کرده اند:
1. توضیح دادن درباره ی رفتاری که مشاهده می کنید.
2. دادن اطلاعات.
3. از یک کلمه برای یادآوری استفاده کنید.
4. صحبت کردن درباره ی احساساتی که دارید.
5. یادداشت برداشتن برای جلوگیری از فراموش کرد مواردی در آینده.
دراینجا به موردی می پردازیم که کاربرد عوامل یاد شده را روشن می سازد. به جای این که بگویید «چند بار باید به تو بگویم که به این شیرینی ها دست نزن؟» نخست رفتاری را که انتظار دارید به طور مختصر بیان کنید: «اولین تکه یشیرینی را که دست زدی بردار»، دوم، اطلاعاتی به او بدهید و بگویید دست او ممکن است آلوده باشد، لذا با مصرف کردن کیکی که دست زده است، از گسترش آلودگی جلوگیری خواهد کرد. درباره ی میکروب توضیح زیادی ندهید بلکه روی با ملاحظه بودن تأکید داشته باشد. یادآوری و تذکر این موارد باید قبل از وقوع حادثه باشد. سوم، از یک کلمه برای یادآوری استفاده کنید و بگویید «شیرینی».چهارم، درباره ی احساساتی که دارید صحبت کنید و بگویید «من دوست ندارم که تو به همه ی شیرینی ها دست بزنی».
فابر و مازلیش تأکید دارند که برخورد را باید با بیان انتظارات خود آغاز کنید. این روش در مورد کودکانی که سن بیشتری دارند بسیار مۆثر است. بگویید: «من انتظار دارم که تو به همه یشیرینی های این بشقاب دست نزنی».
کودکان در سنین دو تا دو و نیم سالگی می آموزند که از واژه های مۆدبانه نظیر «لطفاً»، «متشکر» و «قابلی ندارد» استفاده کنند. کودکان دوساله معمولاً می گویند «من می خواهم» و شما باید به آنها بیاموزید که درخواست خود را به گونه ای مۆدبانه مطرح کنند. این کار ممکن است ماه ها به طول بینجامد و میزان پیشرفت آن به قدرت سخنگوییفرزندتان بستگی دارد.
کودکان در سنین سه تا سه و نیم سالگی می آموزند که رفتارهای مۆدبانه ای همچون دست نزدن به همه ی غذاها، منتظر دیگران شدن برای صرف غذا و اجازه گرفتن داشته باشند. آنها متوجه می شوند کهچنین رفتارهایی باعث برانگیختن تحسین دیگران خواهد شد. آنها می فهمند که اگر رفتاری پسندیده داشته باشند، ما را خوشحال می کنند و اگر رفتاری ناشایست داشته باشند، تنبیه می شوند و اگر سعی کنند، قادر به یادگیری چیزهای جدید خواهند بود. آنها در واقع نتایج اعمال و رفتارهای خود را درک می کنند.
رفتارهایی نظیر قطع نکردن صحبت دیگران بسیار اهمیت دارد. آموزش رفتارهای بهتر و مورد پسند، به برنامه ریزی نیاز دارد. انتظار نداشتهباشید که فرزندتان بدون کمک شما، رفتاری مۆدبانه داشته باشد. از دوستان اودعوت کنید تا به خانه ی شما بیایند و با فرزندتان بازی کنند و در طی بازی کردن، ساعتی را هم برای استراحت آنها تعیین کنید.
اگر می خواهید به خانه ی یکی از بستگان خود بروید که فرزندتان علاقه ای به او ندارد، به او بگویید: «می خواهیم به منزل عمه برویم، ملاقات ما کمی طولانی خواهد شد. اگرتو به آرامی بازی کنی و حرف های ما را قطع نکنی، وقتی از خانه ی عمه بیرونآمدیم به پارک خواهیم رفت تا بازی های مورد علاقه ات را انجام دهی».
تعیینجایزه ای معقول برای کودکان، آنها را تشویق می کند تا رفتاری شایسته داشتهباشند. ولی قدری منصف باشید و دیداری را که مورد علاقه فرزندتان نیست زیادطولانی نکنید.
اکنون به نکاتی کلیدی اشاره می کنیم که می تواند در آموزش رفتارهای مۆدبانه به کودکان سودمند باشد:
1.کودکان با مشاهده ی چگونگی برخورد ما با دیگران می توانند طرز برخورد با سایرین را بیاموزند. آیا وقتی چیزی از دستمان افتاد و کسی آن را برداشت و به ما داد، از او تشکر می کنیم؟ آیا از فرزند خود تشکر می کنیم؟ آیا از کلمات مۆدبانه ای نظیر «لطفاً»، «متشکرم» و «قابلی ندارد» استفاده می کنیم؟آیا وقتی اشتباهی کردیم عذرخواهی می کنیم؟ نحوه ی رفتار ما نشان دهنده ی ارزش ها و فرهنگ ماست.
2. آموزش برخوردهای مۆدبانه به کودکان موجب می شود تا ندای وجدان آنها تقویت شود و بتوانند خشم خود را کنترل کنند.
3.به فرزندتان بیاموزید بدون این که گفتار دیگران را قطع کند، سخنان خود را اظهار نماید. دکتر بارتون اشمیت در کتاب سلامت کودک شما می گوید: «اگرچه کودکان علاقه دارند حرف بزنند ولی باید بیاموزند هنگامی که فرد دیگری سخن می گوید، منتظر شوند تا سخن او به پایان برسد». دکتر اشمیت توصیه می کند بهفرزند خود بگویید: «وقتی صحبت خود را با دوستم به پایان رساندم، به سخنان تو گوش خواهم داد». به او پیشنهاد کنید که سرگرم کاری شود تا صحبت شما خاتمه یابد.
4.اگر فرزندتان به درخواست شما توجه نمی کند، برای او مجازات تعیین نمایید. اگر سن فرزندتان از سه سال بیشتر است، نخست به او تذکر بدهید و سپس او را از برخی فعالیت های مورد علاقه اش محروم سازید.
5. کودکانباید بیاموزند که اعضای خانواده ی آنها دارای احترام اند. لذا، وقتی مشغولصحبت با تلفن هستند نباید مزاحم مکالمه ی آنها شد. تعیین کردن مقررات صریحو روشن موجب می شود فرزندتان به بازی مشغول شود تا تلفن شما به پایان برسد.
6. منصف باشید، به فرزند خود بیاموزید که اگر کاری اضطراری با شما داشت بگوید:«پدر، من به شما احتیاج دارم». گفت و گوی تلفنی طولانی کودکان را تحریک میکند تا سخنان شما را قطع کنند. سعی کنید در مواقعی که فرزندتان خواب یا سرگرم بازی است، گفت و گوهای تلفنی خود را انجام دهید.
توجه داشتهباشید که یادگیری کودکان از طریق تکرار و تذکر امکان پذیر است لذا، اگر قصد تربیت فرزندتان را دارید، نباید از تکرار و تذکر خسته و ناامید شوید. رفتارهای مۆدبانه شامل رعایت احترام والدین، آموزگاران، دوستان و بستگان است که در این صورت، همه ی اطرافیان رفتار مۆدبانه ی فرزندتان را خواهند ستود. رفتار مۆدبانه، طیفی گسترده از برخوردها را شامل می شود که از «لطفاً» و «متشکرم» تا دست نزدن به کیک تولد قبل از بریدن آن، تعارف کردن به دیگران، مصرف کردن غذایی که به آن دست زده ایم و یا اجازه گرفتن برای برخی فعالیت ها ادامه دارد.
آموزش برخوردهای مۆدبانه به کودکان، گونه ای از تربیت است که به نوع کاری که برای آنها انجام می دهید بستگی ندارد، بلکه به چگونگی جلب همکاری آنها وابسته است.
آدل فابر و الن مازلیش، پنج روش کلیدی برای جلب همکاری کودکان تعیین کرده اند:
1. توضیح دادن درباره ی رفتاری که مشاهده می کنید.
2. دادن اطلاعات.
3. از یک کلمه برای یادآوری استفاده کنید.
4. صحبت کردن درباره ی احساساتی که دارید.
5. یادداشت برداشتن برای جلوگیری از فراموش کرد مواردی در آینده.
دراینجا به موردی می پردازیم که کاربرد عوامل یاد شده را روشن می سازد. به جای این که بگویید «چند بار باید به تو بگویم که به این شیرینی ها دست نزن؟» نخست رفتاری را که انتظار دارید به طور مختصر بیان کنید: «اولین تکه یشیرینی را که دست زدی بردار»، دوم، اطلاعاتی به او بدهید و بگویید دست او ممکن است آلوده باشد، لذا با مصرف کردن کیکی که دست زده است، از گسترش آلودگی جلوگیری خواهد کرد. درباره ی میکروب توضیح زیادی ندهید بلکه روی با ملاحظه بودن تأکید داشته باشد. یادآوری و تذکر این موارد باید قبل از وقوع حادثه باشد. سوم، از یک کلمه برای یادآوری استفاده کنید و بگویید «شیرینی».چهارم، درباره ی احساساتی که دارید صحبت کنید و بگویید «من دوست ندارم که تو به همه ی شیرینی ها دست بزنی».
فابر و مازلیش تأکید دارند که برخورد را باید با بیان انتظارات خود آغاز کنید. این روش در مورد کودکانی که سن بیشتری دارند بسیار مۆثر است. بگویید: «من انتظار دارم که تو به همه یشیرینی های این بشقاب دست نزنی».
کودکان در سنین دو تا دو و نیم سالگی می آموزند که از واژه های مۆدبانه نظیر «لطفاً»، «متشکر» و «قابلی ندارد» استفاده کنند. کودکان دوساله معمولاً می گویند «من می خواهم» و شما باید به آنها بیاموزید که درخواست خود را به گونه ای مۆدبانه مطرح کنند. این کار ممکن است ماه ها به طول بینجامد و میزان پیشرفت آن به قدرت سخنگوییفرزندتان بستگی دارد.
کودکان در سنین سه تا سه و نیم سالگی می آموزند که رفتارهای مۆدبانه ای همچون دست نزدن به همه ی غذاها، منتظر دیگران شدن برای صرف غذا و اجازه گرفتن داشته باشند. آنها متوجه می شوند کهچنین رفتارهایی باعث برانگیختن تحسین دیگران خواهد شد. آنها می فهمند که اگر رفتاری پسندیده داشته باشند، ما را خوشحال می کنند و اگر رفتاری ناشایست داشته باشند، تنبیه می شوند و اگر سعی کنند، قادر به یادگیری چیزهای جدید خواهند بود. آنها در واقع نتایج اعمال و رفتارهای خود را درک می کنند.
رفتارهایی نظیر قطع نکردن صحبت دیگران بسیار اهمیت دارد. آموزش رفتارهای بهتر و مورد پسند، به برنامه ریزی نیاز دارد. انتظار نداشتهباشید که فرزندتان بدون کمک شما، رفتاری مۆدبانه داشته باشد. از دوستان اودعوت کنید تا به خانه ی شما بیایند و با فرزندتان بازی کنند و در طی بازی کردن، ساعتی را هم برای استراحت آنها تعیین کنید.
اگر می خواهید به خانه ی یکی از بستگان خود بروید که فرزندتان علاقه ای به او ندارد، به او بگویید: «می خواهیم به منزل عمه برویم، ملاقات ما کمی طولانی خواهد شد. اگرتو به آرامی بازی کنی و حرف های ما را قطع نکنی، وقتی از خانه ی عمه بیرونآمدیم به پارک خواهیم رفت تا بازی های مورد علاقه ات را انجام دهی».
تعیینجایزه ای معقول برای کودکان، آنها را تشویق می کند تا رفتاری شایسته داشتهباشند. ولی قدری منصف باشید و دیداری را که مورد علاقه فرزندتان نیست زیادطولانی نکنید.
اکنون به نکاتی کلیدی اشاره می کنیم که می تواند در آموزش رفتارهای مۆدبانه به کودکان سودمند باشد:
1.کودکان با مشاهده ی چگونگی برخورد ما با دیگران می توانند طرز برخورد با سایرین را بیاموزند. آیا وقتی چیزی از دستمان افتاد و کسی آن را برداشت و به ما داد، از او تشکر می کنیم؟ آیا از فرزند خود تشکر می کنیم؟ آیا از کلمات مۆدبانه ای نظیر «لطفاً»، «متشکرم» و «قابلی ندارد» استفاده می کنیم؟آیا وقتی اشتباهی کردیم عذرخواهی می کنیم؟ نحوه ی رفتار ما نشان دهنده ی ارزش ها و فرهنگ ماست.
2. آموزش برخوردهای مۆدبانه به کودکان موجب می شود تا ندای وجدان آنها تقویت شود و بتوانند خشم خود را کنترل کنند.
3.به فرزندتان بیاموزید بدون این که گفتار دیگران را قطع کند، سخنان خود را اظهار نماید. دکتر بارتون اشمیت در کتاب سلامت کودک شما می گوید: «اگرچه کودکان علاقه دارند حرف بزنند ولی باید بیاموزند هنگامی که فرد دیگری سخن می گوید، منتظر شوند تا سخن او به پایان برسد». دکتر اشمیت توصیه می کند بهفرزند خود بگویید: «وقتی صحبت خود را با دوستم به پایان رساندم، به سخنان تو گوش خواهم داد». به او پیشنهاد کنید که سرگرم کاری شود تا صحبت شما خاتمه یابد.
4.اگر فرزندتان به درخواست شما توجه نمی کند، برای او مجازات تعیین نمایید. اگر سن فرزندتان از سه سال بیشتر است، نخست به او تذکر بدهید و سپس او را از برخی فعالیت های مورد علاقه اش محروم سازید.
5. کودکانباید بیاموزند که اعضای خانواده ی آنها دارای احترام اند. لذا، وقتی مشغولصحبت با تلفن هستند نباید مزاحم مکالمه ی آنها شد. تعیین کردن مقررات صریحو روشن موجب می شود فرزندتان به بازی مشغول شود تا تلفن شما به پایان برسد.
6. منصف باشید، به فرزند خود بیاموزید که اگر کاری اضطراری با شما داشت بگوید:«پدر، من به شما احتیاج دارم». گفت و گوی تلفنی طولانی کودکان را تحریک میکند تا سخنان شما را قطع کنند. سعی کنید در مواقعی که فرزندتان خواب یا سرگرم بازی است، گفت و گوهای تلفنی خود را انجام دهید.